qeybət — is. <ər.> 1. Birinin (özü olmadığı halda) haqqında danışma, yaxud əleyhinə söz söyləmə, dalınca danışma. Məcalı qeybətə olmaz o kəs ki, əhli sənətdir. S. Ə. Ş.. Gecəgündüz işi qeybət o cahil qızların, Möcüz! Əgər vaiz qoya məşğul olarlar… … Azərbaycan dilinin izahlı lüğəti
qeybətçi — is. Qeybət edən, dalca danışan, dedi qoduçu. <Bahar Mahmuda:> Mən tənbələm? Mən qeybətçiyəm? Ə. H … Azərbaycan dilinin izahlı lüğəti
qeybətcil — sif. Qeybət etməyi sevən … Azərbaycan dilinin izahlı lüğəti
qeybətçilik — is. Qeybətçi adamın xasiyyəti, söz gəzdirmə xasiyyəti, dedi qoduçuluq … Azərbaycan dilinin izahlı lüğəti
qeyb — ə. 1) hazırda olmama, göz önündə olmama; 2) bəlli olmayan şey(lər), naməlum şey(lər); 3) gözlə görünməyən ruhani aləm; 4) gizli, məxfi … Klassik Azərbaycan ədəbiyyatında islənən ərəb və fars sözləri lüğəti
qeybət — ə. 1) birisinin ardınca söz söyləmə, onun əyərəskiyini danışma; 2) ortalıqda olmama, gözdən gizli olma, hazır olmama; qayiblik … Klassik Azərbaycan ədəbiyyatında islənən ərəb və fars sözləri lüğəti
fəssal — ə. qeybət edən, birinin dalınca danışan; qeybətçi … Klassik Azərbaycan ədəbiyyatında islənən ərəb və fars sözləri lüğəti
lisanülqeyb — ə. qeyb dili bilən, qeybdən xəbər verən (Caminin Hafizə verdiyi ad) … Klassik Azərbaycan ədəbiyyatında islənən ərəb və fars sözləri lüğəti
əl — is. 1. Qolun biləkdən dırnaqlara qədər olan hissəsi. Əli ilə tutmaq. Sağ əl. Əllərini yumaq. Əlini çiyninə qoymaq. Əli ilə sığallamaq. Əli ilə götürmək. İnsan işlərinin çoxunu əlləri ilə görür. – Tək əldən səs çıxmaz. (Ata. sözü). Əfsus ki,… … Azərbaycan dilinin izahlı lüğəti
itirmək — f. 1. Diqqətsizlik üzündən harada isə salmaq, yaxud məlum olmayan yerə qoymaq, hara qoyduğunu bilməmək. Açarı itirmək. – . . Mən . . gördüm, pullarını itirmişdi, bütün ciblərini axtardı, çevirdi, axırda birindən tapdı. C. C.. // Qeyb etmək,… … Azərbaycan dilinin izahlı lüğəti
